වෙල්ලස්සේ සැරිසරන ප්‍රේමයේ ආත්මය... මයිකල් රුද්‍රිගු පිය මතකය
බුත්තල, අළුකලවිට ගම්මානයේ කුඩා පැලක දිවි ගෙවමින්, ජනතාව සමඟ එක්ව වැඩකරමින් උන් මයිකල් රුද්‍රිගු පියතුමා මරා දමා මේ ඉල් මහේ 10 වන දිනට වසර 30 කි. අළුකලවිට මයිකල් පියතුමාගේ ගෙපැල සුබසෙත් ගෙදර නම් විය. අදත් එය හැඳින්වෙන්නේ එනමිනි.
2004 - 2010 කාලය තුළ බුත්තල කතරගම පාරේ 12 කණුව අසල ‘‘සුබසෙත්ගෙදර‘‘ මට මගේ ම ගෙදර තරමට හුරු වී තිබිණි. ළ.ක්‍රි.වී. කටයුතු වෙනුවෙන් අපි වසරකට දෙවතාවක් හෝ තුන්වතාවක් බොහෝ විට බුත්තල ගියෙමු. වසර මුල අනුශාසක පුහුණුව, වසර මැද ළමා වැඩමුළුව, වසර අවසන ප්‍රාදේශීය සමුළුව වශයෙන් ඒ ආ ගිය ගමන් ගැන හදවතෙහි සොඳුරු මතක සැමරුම් රැසක් ශේෂ ව පවතී.
මයිකල් රුද්‍රිගු පියතුමා නාඳුනන තුවක්කරුවකු අතින් ඝාතනය වුණේ සුබසෙත්ගෙදර පුංචි මැටි පැලක ය. අද එය ම ගඩොලින් තනා උළු සෙවිල්ලූ කුඩා නිවසකි. නමුත් තුවක්කු කට කුරුමානම් ඇල්ලු කවුළුව එය ම ය. ඒ පුංචි කුටිය තවමත් ඒ මතක සටහන් රන්දාගෙන නිසොල්මන්ව හිඳි.
බුත්තල සහ අලුකලවිට ගම්මානයේ අප සමඟ කටයුතු කළ තරුණ තරුණියන් කිහිපදෙනෙකුගේම පියවරුන් නොවුණි. 88-89 භීෂණ සමයේ ඒ පියවරුන්ගේ ජීවිත උදුරාගෙන තිබූ හෙයිනි. ඒ අවට බොහෝ පවුල්වල පියවරුන් ඒ අන්ධකාර සමය විසින් බිලිගෙන තිබුණි. එවන් අවිචාර සමයක ය මයිකල් පියතුමා ද මරු කටට බිලි වූයේ.. ඒ ආගිය ගමන්වලදී පියතුමා මරා දැමුණු තැන මොහොතක් ගතකරන්නට අමතක නොකළෙමි. ඇත්තෙන්ම එතුමා මගේ ජීවිතයේ වීරයෙකි. කාලයේ වැලි තලාවෙන් වැසී අමතක වී ගිය තවත් එක් මරණයකි ඒ. අදටත් ඒ ගැන නිසි පරීක්ෂණයක් සිදු වී නොමැත.
විමුක්ති දේව ධර්මය හදාරමින් සිටියදී මයිකල් රුදිගු පියතුමාගේ ජීවන දර්ශනය සහ ජීවිතාදර්ශය පන්ති කාමරයෙන් මිදි හද ගැඹර කම්පනය කළ මොහොතක මාතින් ලියැවුණු කවියකි මේ.
වෙල්ලස්සේ සැරිසරන පේ‍්‍රමයේ ආත්මය...
ගෙන යා හැකි ඔබට මා
නිසල සිරුර
පෙර දවස මවිසින්
පිළිකෙව් කර අතැර ආ
එනුවරට..
හිස් දෙපතුළින් පිටුපා ඇවිද ආ
ඒ කටුක මඟ දිග ම
මල් පාවඩ අතුරමින්
මා නමින්...
නමුදු මා ආත්මය මෙහි ය...
වෙල්ලස්සේ හේන්, කෙත්වතු
පිස හමා එන
කටුක දාඩිය පුසුඹ සිඹිමින්
පැලක ඇවිළෙන සුදහ ගින්දර
සුසුම් උණුහුම ළයෙහි රඳමින්
සැරිසරන්නෙය මා ආත්මය
මේ බිමෙහි ම............
රුදුරු අතෙකින් මිදුණු උණ්ඩය
දැදුරු කළ විට ඉහ මොළ
මහත් අදරින් වැළඳ ගත්තෙමි
මේ කඳුළු බිම.....
හරිත පැහැසර දිවිය තෙදබල
නොමසුරුව පැහැදූ
දිළිඳු දෑසක නැඟෙන කඳුළක
සිහිල සිත රැන්දූ.....
අවසන් නිමේෂයෙ
ම’දෑතින් එසැවුණු
මිදි යුෂ කුසලාන
පිරුණි රුහිරෙන්ම..
සමවනු කෙලෙස ඒ ලෙය
හෙරොද් වධකාගාරයෙහි
කපාල දුර්ගයෙහි
කල්වාරි කඳු මුදුනෙහි
ගලා ගිය ලේ කඳට.......
සසලවා ළය
පේ‍්‍රමයේ මඟ
කියා දුන් ඒ
රුහිරු ගඟුලට.......
‘‘ෆාද මැරුණෙ අපි වෙනුවෙන්. සභාවත් නෑදෑයොත් එකතු වෙලා ෆාදගෙ මලකඳ කොළඹට අරන් ගියා. ඒත් ෆාදගෙ හොඳම හරිය මෙහෙ. ඇස් දෙකයි, මොළෙයි, ලේ ටිකයි... ඒවා තැන්පත් කළේ මේ බිමේ. මේ පොළවෙන් උපදින අල කොල ගෙඩි කාලා හැදෙන අපේ ළමයි ෆාද පැතූ සාධාරණ ලෝකය ගොඩ නගාවි...“
- බුත්තල ගැමියෙක්
‘‘තරු ඇස් රහස්‘‘ 48 -49 පිටු
2004 - 2010 කාලය තුළ බුත්තල කතරගම පාරේ 12 කණුව අසල ‘‘සුබසෙත්ගෙදර‘‘ මට මගේ ම ගෙදර තරමට හුරු වී තිබිණි. ළ.ක්‍රි.වී. කටයුතු වෙනුවෙන් අපි වසරකට දෙවතාවක් හෝ තුන්වතාවක් බොහෝ විට බුත්තල ගියෙමු. වසර මුල අනුශාසක පුහුණුව, වසර මැද ළමා වැඩමුළුව, වසර අවසන ප්‍රාදේශීය සමුළුව වශයෙන් ඒ ආ ගිය ගමන් ගැන හදවතෙහි සොඳුරු මතක සැමරුම් රැසක් ශේෂ ව පවතී.
මයිකල් රුද්‍රිගු පියතුමා නාඳුනන තුවක්කරුවකු අතින් ඝාතනය වුණේ සුබසෙත්ගෙදර පුංචි මැටි පැලක ය. අද එය ම ගඩොලින් තනා උළු සෙවිල්ලූ කුඩා නිවසකි. නමුත් තුවක්කු කට කුරුමානම් ඇල්ලු කවුළුව එය ම ය. ඒ පුංචි කුටිය තවමත් ඒ මතක සටහන් රන්දාගෙන නිසොල්මන්ව හිඳි.
බුත්තල සහ අලුකලවිට ගම්මානයේ අප සමඟ කටයුතු කළ තරුණ තරුණියන් කිහිපදෙනෙකුගේම පියවරුන් නොවුණි. 88-89 භීෂණ සමයේ ඒ පියවරුන්ගේ ජීවිත උදුරාගෙන තිබූ හෙයිනි. ඒ අවට බොහෝ පවුල්වල පියවරුන් ඒ අන්ධකාර සමය විසින් බිලිගෙන තිබුණි. එවන් අවිචාර සමයක ය මයිකල් පියතුමා ද මරු කටට බිලි වූයේ.. ඒ ආගිය ගමන්වලදී පියතුමා මරා දැමුණු තැන මොහොතක් ගතකරන්නට අමතක නොකළෙමි. ඇත්තෙන්ම එතුමා මගේ ජීවිතයේ වීරයෙකි. කාලයේ වැලි තලාවෙන් වැසී අමතක වී ගිය තවත් එක් මරණයකි ඒ. අදටත් ඒ ගැන නිසි පරීක්ෂණයක් සිදු වී නොමැත.
විමුක්ති දේව ධර්මය හදාරමින් සිටියදී මයිකල් රුදිගු පියතුමාගේ ජීවන දර්ශනය සහ ජීවිතාදර්ශය පන්ති කාමරයෙන් මිදි හද ගැඹර කම්පනය කළ මොහොතක මාතින් ලියැවුණු කවියකි මේ.
වෙල්ලස්සේ සැරිසරන පේ‍්‍රමයේ ආත්මය...
ගෙන යා හැකි ඔබට මා
නිසල සිරුර
පෙර දවස මවිසින්
පිළිකෙව් කර අතැර ආ
එනුවරට..
හිස් දෙපතුළින් පිටුපා ඇවිද ආ
ඒ කටුක මඟ දිග ම
මල් පාවඩ අතුරමින්
මා නමින්...
නමුදු මා ආත්මය මෙහි ය...
වෙල්ලස්සේ හේන්, කෙත්වතු
පිස හමා එන
කටුක දාඩිය පුසුඹ සිඹිමින්
පැලක ඇවිළෙන සුදහ ගින්දර
සුසුම් උණුහුම ළයෙහි රඳමින්
සැරිසරන්නෙය මා ආත්මය
මේ බිමෙහි ම............
රුදුරු අතෙකින් මිදුණු උණ්ඩය
දැදුරු කළ විට ඉහ මොළ
මහත් අදරින් වැළඳ ගත්තෙමි
මේ කඳුළු බිම.....
හරිත පැහැසර දිවිය තෙදබල
නොමසුරුව පැහැදූ
දිළිඳු දෑසක නැඟෙන කඳුළක
සිහිල සිත රැන්දූ.....
අවසන් නිමේෂයෙ
ම’දෑතින් එසැවුණු
මිදි යුෂ කුසලාන
පිරුණි රුහිරෙන්ම..
සමවනු කෙලෙස ඒ ලෙය
හෙරොද් වධකාගාරයෙහි
කපාල දුර්ගයෙහි
කල්වාරි කඳු මුදුනෙහි
ගලා ගිය ලේ කඳට.......
සසලවා ළය
පේ‍්‍රමයේ මඟ
කියා දුන් ඒ
රුහිරු ගඟුලට.......
‘‘ෆාද මැරුණෙ අපි වෙනුවෙන්. සභාවත් නෑදෑයොත් එකතු වෙලා ෆාදගෙ මලකඳ කොළඹට අරන් ගියා. ඒත් ෆාදගෙ හොඳම හරිය මෙහෙ. ඇස් දෙකයි, මොළෙයි, ලේ ටිකයි... ඒවා තැන්පත් කළේ මේ බිමේ. මේ පොළවෙන් උපදින අල කොල ගෙඩි කාලා හැදෙන අපේ ළමයි ෆාද පැතූ සාධාරණ ලෝකය ගොඩ නගාවි...“
- බුත්තල ගැමියෙක්
‘‘තරු ඇස් රහස්‘‘ 48 -49 පිටු
++++++++++++++++
ReplyDeleteතුති
Deleteතුති
ReplyDeleteස්තුතියි ලොකු අයියණ්ඩි...
ReplyDelete