කැනඩාවේ, ඔන්ටාරියෝ විල අසබඩ කෝබර්ග් නම් වූ කුඩා නගරයක අප පදිංචිව සිටි ඒ කාලයේ, රැකියාවට සබැඳි කරුණක් මත මසකට වරක් පමණ අසල්වැසි පීටර්බරෝ නුවර පිහිටි ට්‍රෙන්ට් සරසවියට යන්නට කටයුතු යෙදී තිබුණි. කෙත් වතු, ගම් නියම් ගම් මැදින් රිය පැදවෙන එහෙමට වාහන තද බදයක් නොමැති, කිලෝමීටර හැත්තෑවක් පමණ වූ, එක් පසකට පැයක් පමණ ගතවන මේ ගමන, නිදහසේ වට පිටාව දකින්නටත්, නිදහසේ හිතන්නටත් යම් අවකාශයක් දුන් කාලයක් ද වූයේය.
මතකයේ රැඳී ඇති පරිද්දෙන් එදා දවස, සිසිරය කෙළවර වස්සානයට අත වැනෙන කාලයේ දවසක් විය යුතුය. ඔන්ටාරියෝ විල් ජලයෙන් තෙත්වන දහවලේ උණුසුම, සවස්වරු වල සිසිලසින් නිවී, පතන් බිම් පුරා මීදුම් වලාකුලු කල්ලි ගැහෙන්නේ මේ කාලයේ දීය. ට්‍රෙන්ට් සරසවියේ සිට ගෙදර එන අතරතුර, හාත්පස සිසාරා ගලා ගිය මීදුම රථයේ වීදුරු ජනේල මත සිහින් දිය බිඳුව වැතිරෙන තරමට දැඩිවී තිබුණි. පහන් දල්වා යාර සීයක පමණ ඇස්මානය ඇතිව රිය පදවන මගේ සිත මතුව ආයේ ක්ෂිර සාගරයක ගිලී ගියාක් වැනි හැඟීමකි... ඒ දවස්වල පද පෙරලමින් සිටි ඨාකුරයන්ගේ ගීතාංජලීයේ ආරත් මුසුව මේ පද ලියැවුණේ එබැවිනි.
නිහඬ තිමිරය ගලා එයි
නිහඬ තිමිරය ගලා එයි
කඳු මුදුනතින් බැස තුරු පඳුරු හිස්
දයාවෙන් සිඹිමින් ගලාවිත්
කැටි ගැසෙයි මිටියාවතේ
නොගැඹුරු තණ පඳුරු
වසාගෙන තැන තැන එකතුවන
ශ්වේත වර්ණ දිය කඩිති
සෙමින් සෙමින් ඉතිරී ගලත්
පිරී ඉතිරෙන්න නිම්නයම
විසල් පෙණ බුබලකින්
සිහිල් අතැඟිලි තුඩින්
දෙකම්මුල් කිති කවන
සරාගී නල රැල් මෙන්
මා ගතට නොදැනුනත්
හමා විත් රහස් කොඳුරන
අදිසි මදනල මෙන් නොව
තිමිරය මා නෙත් පුරා ගලයි
වසා පියවා මා නෙත්
දුහුළු සුදු සේද සළුවෙන්
විශ්වයම බොඳව යයි
දිදුලමින් පෙණ බුබුලක්ව
අන්ධය මා දෙනෙත්
උකුව යන ශ්වේතය
කිරි සයුර සේ නැගෙයි
මත්ස්‍යයෙක් වෙමි
පිහින යමි කිරි බඳුන තුල
හාත් පස වසා ගත්
උකුව යන සුදු පැහැය මිස
කිසිවක්, කිසිවක් ම නැත
ඔබේ ස්පර්ශය දැනෙයි
විහිද යනු මා නෙත් තුලින්
පිබිද ගලාවිත්
ඈත ගැඹුරු පතුලේ සිට
මා ඇතුලාන්තයෙන්
ආලෝක පුංඤ්ඤයක් පිපී විහිදී
සියොලඟම වැලඳ ගනී
දිව්‍යමය වූ සිසිලසකින්
හදවතේ ගැඹුරුම ගැඹුරු
පතුලතත් පිරිමැදෙයි
මා සිරුර
මා අත පය
ඇස් කන් නාසය
සියල්ල දියව යයි
ආලෝක බිඳුවක්ව පිරී සපි‍රී
මහා ආලෝකයක් වී
විශ්වයම එකළු වෙයි
ජීවිතය... හඟිමි.
බූන්දියේ සගයින් අතර ලියැවිලි බෙදුනු එසමයෙහිම වාගේ තුෂාරි ප්‍රියංගිකා නංගී අතින් මේ වචන පෙලගැස්ම ජගත්ලා අන්තර්ජාලයේ ගොනුකල කැටපත් පවුරේ එල්ලී අදටත් තියෙයි.
https://ketapathpawra-blog.blogspot.com/2009/11/blog-post_09.html
https://ketapathpawra-blog.blogspot.com/2009/11/blog-post_09.html
එයින් ටික කලකට පසු දවසක, සස්කච්වාන් ප්‍රාන්තයේ උතුරු කෙළවරක පිහිටි යුරේනියම් ආකරයක ගෙවුණු, හාත්පස මීදුම් වලාකුළක ගිලීගිය රැයකදී කැමරාවේ සටහන් වූ සිතුවමක් මත මේ අකුරු කෙටී, මගේ මුහුණු පොත් ගිණුමට එක්වී තිබුණි.
දස වසරකට පසුව ඊයේ අපේ මානෙල් එවූ පණිවිඩයක තිබුණේ "මේකෙ අන්තිම හරිය ඔයාගෙ කවියකින් කොපිකරලා නේද? මට මතකයි එහෙම." කියාය....
දම්වැලේ පුරුක් එකිනෙක සොයාගෙන යද්දී අගක තිබුණේ, 2018 දවසක, පදරුත් විජිතයැයි නමක් ඇත්තෙක් කැටපත් පවුර කොපි පේස්ට් කර මුතු පන්හිඳයි හැඳින්වුනු මුහුණු පොත් පිටුවක තැබූ සටහනකි.
ඊළඟ අවුරුද්දේ එනම් 2019 ඔක්තෝම්බරයේ දී 'ලොවිනා කුසුම' මේ සටහනින් කොපි පේස්ට් කල පද ටිකක් ඡායාරූපයක කැටයම් කරන්නීය.
එයිනුත් දෙවසරකට තරම් පසුව, මේ වසරේ මාර්තු 14 දා සිහින පාරාදිසය නම් වූ පිටුවක මේ වචන ටික තවකෙකු නමින් එලෙසින්ම පලවෙයි.
මැයි මස වෙද්දී තවත් කෙනෙකුට මේ පද ටිකට උඩින් කපා යටින් ඇවිණූ පේලියකින් අළුත් අරුතක් එක් කරන්නට සිතෙයි. ඒක පලවන්නේ 'හෙළුව හෙලුවෙන් දකින්නට' හදා ඇති (අ)සම්මත නම්වූ පිටුවකය.
ඊයේ දවසේ යලිත් කල එලියට එන මේ වචන, ලොවිනා කුසුමේ පින්තූරයත් සමග නිසඳැස් කවි ගී අරණ පිටුවේත් පලවෙයි. ඉතින් වැදගත්මයැයි මට සිතුනු දේ නම් මා අතින් ලියවුනු මේ වචන මෙසේ දස වසක් ගතවීත්, තම තමුන්ගේ නම් වලින් කොපි පේස්ට් කර මුහුණු පොතේ සිය පවුරු මත මෙන්ම කවි පිටුවලද ඇලවීම නොවේ. ඒ කිසිවෙකුට, කැටපත් පවුරට ලියවෙද්දී, අකුරු පටලැවීමකින් තඳු වූ කඳු වත්, තිරි වූ කිරි වත් නිවැරදි කරන්නට හිතෙන තරමින්වත් ඒ වචන ටික කියවන්නට උනන්දුවක් නොවීමයි.
