Tuesday, January 14, 2020

කාලෝචිතය හිතෙන පරණ මුහුණු පොත් සටහන් තුනක්....!

------- එක--------

Ransirimal Fernando added 3 new photos.


පරණ කතාවල අළුත් පරිච්ඡේ ද....
71කේ සුද්ධ කිරිල්ලෙන් පසු එළඹෙන අපේ කාලයේ සරසවි මර්ධනය අැරඹෙන්නේ 1976 පේරාදෙණියේ වීරසූරිය ඝාතනයත් සමගයි. එදා කොළඹ සරසවිය අහල ඉන්දියානු තානාපති නිවසේ තාප්පයේ තාර අකුරින් ලියා තිබුනේ 'සිරිමාට ජපන් පොළු අපට බැටන් පොළු' කියාය. එ් නොවැම්බරයේ අැරඹුනු විරෝධතා රැල්ල, දේශපාලන සුනාමියක් වී නැගී බැසයන්නේ 70 වේ තුන්හවුල් අාණ්ඩුව හතර පහකට කඩා, ගෙදර යවා, ජේ.අාර්. ගේ ධර්මිෂ්ඨ සමාජය සිංහාසනාරූඨ කිරීමෙනි. වල්මත් වූ රටට අවශ්‍යය වන්නේ කෝවේ දමා මකා හැදීමක් බවත් එ්ක කරන්නට එ්කාධිපති ජේ.අාර්.ට පුළුවන් බවත් තරුණ අපේ කතා බහ අස්සේත් හුවමාරු වූ යුගයකි එ්.
එහෙත් ධර්මිෂ්ඨ සමාජයේ පොලිසිය හමුදාව හිටියේ නැත. කචල් දාන උන්ගේ අඬු කඩා, බෙලි කරකවා, සාමය අාරක්ෂා කලේ 'ජනතාවය'. ලංගම බස්වලින්, රජයේ අායතන වල වාහන වලින් ගමන් බිමන් ගිය, ජනතා අභිලාෂයන්ට එරෙහිව නීතිය රකින්නට ගිය අග විනිසුරු නිවෙස් වට කල ගල් පුජා කල 'ජනතාව' ය.
සරසවි සුද්ධය එදාත් අැරඹුනේ විදුලකරයෙනි. කැම්පස් හැතිකරයට ලොක්කෝ කවුද කියා දීමට පැමිණ, පුටු කකුල් වලින් පහරකා මියගිය, ක්‍රිස්ටෝපර් නම්වූ සිරිල් මැතිව් ගේ චණ්ඩියා ජනතා වීරයෙක් යැයි ජනාධිපති පැසසුම් ලැබීමෙනි.
එ්කට විරෝධයට කොළඹ සරසවියේ අසංග අබේසුන්දර අැටවූ ධර්මචක්‍ර තොරණේ, සම්මා අයි. අාර්. සී. කියා ත් තිබුණා මතකය.
තොරණ තිබුණේ දවස් දෙකක් විතරය.
තර්ස්ටන් පාරේ මාර ගස්යට සාක්කුවල ඩප්පිත් කලිසම් කකුල් අස්සේ කඩු කිරිචිචිත් වලින් සන්නද්ධ වී කල් මරමින් සිටි බොරැල්ලේ මොහමඩ් ගේ 'ජනතාව' ලංගම අාපදා රථ දෙකකින්, බස් එකකින් අැවිත්, වෙඩි තියා, කොල්ලන් කෙල්ලන් එලවා, තොරණ සුද්ධ කර පටවාගෙන යන තුරු විතරය. එදා රෑ ශිෂ්‍ය නායකයින්යැයි සැක කල තුන් දෙනෙක් බම්බලපිටියේ දී අත් අඩංගුවට ගත් මේ 'ජනතාව' බස් එකක පටවාගෙන ගෙන ගොස් රැයක් පුරා උන්ගෙන් කට උත්තර ගත්තේ සිරිකොතේ දීය.
අපි එදාත් මේ කතා ලියා තැබුවෙමු. කතාන්දර ලියා තැබීම, ඊළඟට නායකත්වය ගන්නා වුන්ට එ්වායින් ඉගෙන ගත හැකිවනසේ ජීවමානව තැබීම කවදාක හෝ එ් වැරදි හරිගස්සාගෙන රටක් ලෙස, හුස්ම ගන්නා ජනතාවක් ඉන්නා බව නායකයින් අවබෝධ කරගත් රටක් ලෙස අපේ රටට නැගිටින්නට රුකුලක් වේවියැයි සිතුවෙමු.
එ්ත් එ් කතන්දර උන් පාවිච්චි කරන්නේ කරන හැටි ඉගෙන ගැනීමට මිස, කරන දේ වෙනස් කරගන්නට, අඩුම ගානේ හිතන හිතිවිලිවත් වෙනස් කරගන්නට නොවේ.
කවුරු කොහොම කල්පනා කලත් කවර සිද්ධාන්ත සාධක ඉදිරිපත් කලත් ධර්මිෂ්ඨ සමාජය වර්ධනය වී ප්‍රවර්ධනය වී 83 එන්නේත්, එයිනුත් පසුව, 88-90 එන්නේත් මේ උද්ධච්ච කමම නිසායැයි මම සිතමි. අදත් මේ හිතිවිලි වල වෙනසක් වී නැත.
එසේ නොමැත්තේ නම්, සරසවි වල බල්ලන් බූරුවන් හරකුන් ගාල් කල හිටපු අැමැත්තයා තවමත් මේ කැබිනෙට්ටුවේ වාඩිවී ඉන්නේ නැත.
කොලු කෙල්ලන්ට එලව එලවා පොලුවලින් ගහන, ඔළු පලන පින්තූර මෙච්චර පෙන්නද්දී,
දැන් ඉන්න අධ්‍යාපන අැමැත්තයා ගේ හෝඩිපොතේ එස්කියුස් පත්තරේ යන්නේ නැත.
හිටපු ජනාධිපති තුමාගේ අතනින් මෙතනින් කිරි එරෙන්නේත් නැත.
ප්‍රශ්නයක් අැති කර එ්ක වල්කරගෙනත් එ් ප්‍රශ්නයෙනුත් හැකිතාක් දේශපාලන ප්‍රයොා්ජනම ගන්නවා මිස, උත්තර හොයා දෙන්නට, විසඳුමක් දෙන්නට කාටවත් තදියමක් පේන්නේ නැත.
එ් නිසාම අපට අායෙත් මේ කතාන්දර ලියා තැබීමට සිදුවී තිබේ. එසේ කල යුතු වන්නේ මේ ගුටිකන පරම්පරාවට එ් සිද්ධිවල සුලමුල මතක තබාගැනීමටය.
බලාපොරොත්තුව වනාහි මිනිසුන් ජීවත් කරවන සාපයකි.

------- දෙක--------

හැත්තැ අටේ සිරිල් මැතිව් ගෙ තගා, ගෝනවල සුනිල්ගෙ ගෝලයා, ක්‍රිස්ටෝපර් ජයතිලක කැළණිය සරසවියට ඇවිත් මැරුම් කාපු වෙලේ, කොළඹ කැම්පස් එකේ ධර්ම චක්කර තොරණක් ගහල තිබුණා. ඒකෙ අනිත් සම්මා පාඨ එක්ක ම ‘සම්මා අයි. ආර්. සී‘ කියලත් ලියල තිබුණා. මට මතක හැටියට තොරණෙ කැටයං කලේ අසංග අබේසුන්දර.
දවසයි හරියට තිබුණෙ. හවස ආව සම්මා කට්ටිය. ලංගමේ ආපදා ට්‍රක් වලින් තුවක්කුත් අරන්....
අපි දියුණුයි දැන්....!

------- තුන --------


අැයි දැන් රස්සාවක් ගන්න මේ වගෙ ලියුමක් අවශ්‍ය නැද්ද?
රසායන විද්‍යා විශේෂ සෙකන්ඩ් ක්ලාස් අපර් ඩිවිෂන් එකක් තිබිලත්, එයිට ඉහලින් සුදුසුකම් තියෙන එක්කෙනෙක් වත් ඉන්ටවිව් අැවිත් නොහිටලත්, මට ලුණුවිල පොල් පර්යේෂණායතනයෙ රස්සාව ලැබුනෙ නෑනෙ මේ ලියුම නැතුව....!
එ් විතරක් නෙවෙයි මගෙ ඉස්කෝල සගයා නිමල්ට උන්ගෙ අයියට පින්සෙන්ඩු වෙලා පක්ෂ කාර්යාලෙට ගිහින් මේ විදිහෙ ලියුමක් හදාල ඉදිරිපත් කරන කං, ලයිබ්රේරියන් වැඩේ හරිගියෙ නෑ සී.අාර්.අයි එකේ. කරුමෙ කියන්නෙ නිමල්ලගෙ ගේ සී.අාර්.අයි. අල්ලපු වැටේ. වෙන්නප්පුවෙන් අැග්රිකල්චර් ගිය දෙන්නගෙන් එකෙක් නිමල්.
අර මම ඉල්ලපු කර්මාන්ත රසායන විද්‍යා වේකන්සියට එ් පාර කොළඹ වයි.එම්.බී. එකේ දවස් දෙකක්ද කොහෙද තිබ්බ ඉන්ටවිවි එකෙන් කාවවත් ගත්තෙ නෑ. හැබැයි මාස හතරකට විතර පස්සෙ අායෙ අැඩ්වටයිස් කෙරුවා. එ් වෙද්දි වෙන තැනක රස්සාවක් තිබුණත් මම අැප්ලයි කෙරුව අායෙත්.
අායෙත් ඉන්ටවිව් ගියා.
ඉන්ටවිව් එක අන්තිම හරියෙ අහනවනෙ....
"ඩූ යූ හෑව් එනි කුවෙස්ටන්ස්..." කියල.
මං අැහැව්ව ඉතින්...
අහවල් අහවල් දවසෙ වයි.එම්.බී. එකේ මේ ජොබටම ඉන්ටවිව් තිබ්බ. මාත් අාව, ඔයාලත් අාව ප්‍රශ්නත් අැහුව.... කාවවත් ගත්තෙ නං නෑ.... දැන් මේ පාර කාව හරි ගන්නවද කියල.
මහාචාර්ය අබේවික්‍රම, අාචාර්ය පෙතියගොඩගෙ මූණ බලනව... එයා අබේවික්‍රමගෙ මූණ බලනව....
"යේස් යේස් අයි රිමෙම්බර් යූ කමින්... නොට් ෂුවර්....."
අද ඊයෙ වෙච්ච සංගදියක් නෙවෙයි 1980 හලෝ...
ජේ. අාර්. ගෙ කාලෙ.
අාරේ ගුණ නෑ රේ කිව්වලු.

ශ්‍රී ලංකා ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට උසස් අධ්‍යාපන කැබිනට් ඇමතිවරයා විසින් තමාගේ ආධාරකරුවෙකුට අධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩල තනතුරක් වන විශ්ව විද්‍යාල කථිකාචාර්ය තනතුරක් ලබා දෙන්නැයි විශ්ව විද්‍යාල පරිපාලනයට ලිපියක් යවා තිබේ. කැළණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ දේශපාලන විද්‍යා අධ්‍යනාංශයෙ අංශාධිපති උපාලි හෙට්ටිආරච්චි මහතාට මෙම ලිපිය යවා ඇත්තේ උසස් අධ්‍යාපන සහ මහාමාර්ග අමාත්‍ය ලක්ෂමන් කිරිඇල්ල විසිනි. එම ලිපිය පහත දැක්වෙයි.
http://www.helabima.lk/read.php?as=14087

Continue Reading...

Sunday, January 12, 2020

අයියා සමග රැයක්...!

ජීවිතය ගෙවෙන්නාවූ දෙයකි. සූර්යයා වටේ බැමෙන පෘතුවිය ගමන් කරන්නාවූ වට රවුම් ගණනින් ජීවිතය මැ‍ණෙන අතර, ධනාත්මක ගණනයක් වූවත් ඒ ගැණෙන්නේ ක්ෂය වීමක්ය යන්න පසක් කරන්නා තරමට මෝරා පදම්වීමට අපට යම් කාලයක් ගතවෙයි.

නවසිය හැටේදී පමණ බිරිඳත් පුතුන් දෙන්නාත් රැගෙන අළුතෙන් හැදූ නිවසේ පදිංචියට ගිය අපේ තාත්තා, අසූ අ‍ටේ දී ජීවිතය අවසන් කරන විට, අළුත් ගෙදර උපන් දෝණියන් දෙන්නාත්, ලේලියන් දෙන්නෙක් හා බෑනෙකුත්, මුනුපුරන් හතර‍ දෙනෙකුත් ඇතුළුව ඒ ගෙදරට ගෙදරය කියූ ගණන දහතුනක් වී තිබුණි. නවසිය අනූහත අවසන් වෙද්දී, අම්මාත් ලොකු නංගීත් දෙන්නාම අප අතැර ගොස් සිටි අතර, මේ ගෙවුනු දශකය ඇරඹි දෙදහස් ‍දහයේ ජනේරුවේ, ඒ පැත්තට එකතු වුනු අපේ අයියාගේ ‍වියෝවට අද වෙද්දී දසවසක් ගෙවෙයි.

අම්මාත්. තාත්තාත්. අයියාත්, මමත්, නංගිලා දෙන්නාත් වශයෙන් හය දෙනෙක් වූ පවුල දෙන්නෙකුට පහත හෙළු‍නු එදා අපේ අයියා අපේ ගෙදර සාලයේ නිදා හිටි අන්තිම දවස වූ‍යේය. අයියා එක්ක තනියට ඉන්නට එදා රෑ අට දහය වෙද්දී ඉතුරු වූයේ පොඩි නංගීත්, අයියාගේ ලොකු පුතාත්, එයාගේ මිත්‍රයෙකුත් මමත් පමණකි. එයිනුත් රෑ ‍එකොලහ දොලහ වෙද්දී, දවස තිස්සේම එහා මෙහා දුව පැන මහන්සි වී සිටි පුතාත්, යාළුවාත් දෙන්නාටම නින්ද ගොස් තිබූ අතර, දෙක විතර වෙනතුරු, සාලය පිල අතුගගා නොනිදා ඉන්නට තැතනු පොඩි නංගී සිටියේ නින්දත් නොනින්දත් අතරේය. දරුවන්ව දුව පැන ගහ මරාගත් ගෙදර, බොහෝ කාලයකට පසුව අයියාත් මමත් තනිවී සිටි මුත්, අප අතර කිසි කතා බහකට නම් ඉඩක් නොවීය.

එක ගෙදර එකට ඉස්කෝල‍ේ ගිය දරුවන් වූ අපි, පවුල් පන්සල් වී ගෙදරින් දුරස් වී ගොස්, වසර දෙදහස් ගණන් වෙද්දී, නාඳුනන්නන් තරමට ඈත් වී සිටියෙමු. මේ විරසක වීම් වලට බොහ‍ෝ හේතු කාරණා කිව හැකිව තිබුණු නමුදු, ඒ කිසිවක් වෙනස් කරන්නට නොහැකි තැනකට පැමිණ සිටි එදා, මට කලහැකිව තිබූ එකම දෙය, රැය පහන් වන තුරු අවදියෙන් සිටීම පමණක්ම වී තිබිණි.

ලොකු නංගී ලැබෙන්නට ඉඳිද්දී අම්මාගේ ඇවටිල්ලට හවස ඔරසම් කියද්දී, දණ ගසා නංගියෙක්  දෙන්නැයි කියා අප දෙන්නා ඔරසම් කියූ හරි‍ය‍ේ පුටු දෙකක දිගාවී අයියාගේ පුතාත්, ඔහුගේ යාළුවාත් නිදා සිටී.

ඉන් කාලයකට පසුව, මගේ ළමා ජීවිතයේ මා අගය කල එකම එක තෑග්ග වූ, ජෝන් බාප්පා ගෙනැවිත් දුන් මවුත් ඕගනය, අපේ අයියා මොකක් හෝ කෝන්තරයකට බිම දිග‍ේ රූටවා එවා හප්පා කීතු කීතු කල බිත්තිය ද එතැනම වෙයි.

අප දෙන්නා එකතු වී, නත්තලට ගවලෙන හැදුවේත් ඒ බිත්ති කණ්ඩිය උඩ ජනෙල් උළු ‍වස්සේය. ඒ කාලේ 'විම්' සබන් කුඩු අසුරා ආ, සිලින්ඩර පෙට්ටියේ මතුපිට ඊයම් කොලයේ හැඩ කපා, මෝටරයකට යා කර කැරකවෙන්නට සලසා හැදූ ෆ්ලෑෂරයට වයර් අවුණා, වල්ග තරුවේ විදුලි බුබුළු රවුමට දිගට නිවි නිවී දැල්වෙන්නට හැදුවේත්, රඹසෙවනෙන් කළු කොල ගෙනැවිත්, ඇත්තම ඇත්ත තණ පිඩෙලි ඇල්ලූ නිම්නයකට ඉහලින් ගල්ලෙනක් අඹවා, ගවහලක් මැවුවේත් එතනය.

තාත්තාග‍ේ පේර කෝටු පහරවල් කා, අප දෙන්නා දණ ගසා සිටි සුරුවම යට දැල්වෙන ඉටි පහන් දෙකක් මැද අයියා තනියෙන් වැතිර සිටී.



මද සුළඟට සෙලවෙන ගස් කොලන් හැරෙන්නට ගෙදරට එන පාරේවත්, අහල දෙවටේවත් පණැති කිසිවෙක් නැත. වැහි දවසට, ගුල් අතරින් ගෝනුස්සන් මතුවන හැටි බලා හුන් ගෙදර මහදොර පඩිය යට මිදුලපුරාවට අද සිමෙන්ති පලසක් අතුරා තිබේ. මහපාර අයිනේ අයියාට මොක් සුව පතා එල්ලා ඇති බැනර් සොලවන සුළඟ, වත්ත පුරා වැටී ඇති ඒවායේ විසල් සෙවනැලි ද සොලවයි. මගක් දුර පාර පැත්තට ගොස් නැවතුණු මම, ඉස්සරහ ජනේලය ලඟ තාත්තා බලා ඉන්නවා දැයි ආපසු හැරී බලමි. කිසිවෙක් නැත. මිදුලේ තබා ඇති හිස් පුටු හදිසියේ අවදිවී මා දෙස බලා සිටිති.



අප දෙන්නා අතර වයස් පරතරය වසර එකහමාරකට නොවැඩි වූව ද, අපේ පාසල් පංති අතර වෙනස වසරක් ව තිබිණි. වසරකට ඉහල පංතියක අක්කෙක් අයියෙක් හිටි හැමෝටම මෙන්ම, මටත් බොහ‍ෝවිට ලැබුණේ අයියාගේ පාඩම් පොත් ය. මේ කාරණයේ නරක පැත්ත මෙන්ම හොඳ පැත්තද ‍වූයේ, වසරකට පස්සේ ලැබිය යුතු පාඩම් පොත්, විශේෂයෙන්ම සිංහල පොත, අවුරුද්දක් පුරාම අත පත ගාන්නට අවස්ථාව ලැබීමයි. එසේ වුවත් ඒ අවස්ථාව ස්ථාන‍ෝචිත ප්‍රඥාව යොදවා කල් යල් බලා ලබා නොගැනීමේ අවාසනාව ද එයට ලැබෙන අච්චු කිරීම් ද විඳින්නට සිදුවෙයි.

ඒ ලපැටි සමයේ, මාස දෙක තුනකට සැරයක්, වත්ත පිටියේ කුණු දමන්නට තරමක වලක් කැප්පවෙන හැටිත්, සතියක් හමාරක්, ඒ විසල් වල‍ අප‍ේ නිවහන වන හැටිත් මට සිහිපත් වෙයි. රතට රතු පසේ අළුතෙන් කැපුණු වල ඇතුලත නැවුම් සුවඳක් තිබෙයි. අපේ නොවැසුනු උඩුකය, හවස ගෙදර එද්දී, රතුපසින් රතුවී තිබෙයි. ඒ  අයියාත් මමත් වත්ත කෙළවරට වෙන්නට කැපූ කුණු වල ඇතුලේ පොල්කටු අඟුරු ගිනිමැලයක් ද සහිත කම්ම‍ලේ යකඩ කම්බි රත්කර තලා ඉස්කුරුප්පු නියන් හදනාකාරය මට පෙනෙයි.

වසරක පරතරයක සිටියත්, ළමා කල ගෙවා තුරුණු විය වැළඳගන්නා උසස්පෙල සමයේ දී අප දෙන්නාම උගත්තේ එක පන්තියේ ය. බයිසිකලයේ ර‍ෝද වලට පෑගෙන වැලිකැට සිරි සිරි ගානා හඬත්, බයිසිකලය පදින අයියාග‍ේ හුස්ම වැටෙන හඬත් මට ඇසෙයි. යම් පමණක දුරස් වීමක් තිබුණ ද, එකම පන්තියේ එකම යාළුවන් සමග උගත් ඒ වසර දෙක එක්තරා අයුරකින්, අප දෙන්නා සමීපවම සිටි කාලයය කියාත් මට සිතෙයි.

කිසිම දවසක හරි විස්තරය හරියාකාර කියන්නට නොහැකි වූ, අයියා අයියාගේ පෙම්වතිය සමග හවස්යාමේ ඇගේ නෑ ගෙදරක හමුවන බව තාත්තාට ආරංචි වූ දා වූ සිද්ධිය කියන්නට ඕනෑයි සිතා සාලයට ගියත්, දැන් ඒ කතාබහට පරක්කු වැඩි බව මට හැඟ‍ේ. කෝපයෙන් ගෙදර ආ තාත්තා, අම්මාට බණින්නට පටන් ගත් සැටිත්, අම්මා මට කතා කර ගිහින් බලන්නැයි කිවූ සැටිත්, එදා නෑ ගෙදර මිදුලේ දී, තාත්තා පාරේ ඉන්නවායි කියා කැන්දාගෙන ආවත්, අම්මාටත් තාත්තාටත් කිව්වේ අයියාව පාරේදී හමුවුනාය කියා බවත් කියන්නට ආයේත් ඉතින් වෙලාවක් එන්නේ නැති බව මට මතක් වෙයි.

අපේ ජීවිත වල අප මුහුණ දෙන්නාවූ බොහ‍ෝ ප්‍රශ්න ගැටළු එකට එකතු කර වර්ග කලහොත් ඉතාමත් සරලව විග්‍රහ කල හැකි ගොඩවල් කීපයකට ගොඩ ගසන්නට පුළුවන් වේ යැයි මට සිතේ. ඒවාට සරිලන සාධාරණ හා තර්කානුකූල විසඳුම් ද එවැනිම සරල ගොඩවල් කිහිපයක එකතු කරන්නට පුළුවන් විය යුතුයැයි හඟිමි. ඒ එසේ වූවත්, කිසිම දෙදෙනෙක්, ඒ ‍එක් එක් ගොඩට එකම නමක් නොදෙනු ඇත. එකම විග්‍රහය හෝ එකම විසඳුම නොතෝරනු ඇත. බලාපොරොත්තු හා අප‍ේක්ෂාවන් අවසානයේ එකම ලක්ෂ්‍යයක් වෙත යොමු වූව ද, එතැනට යන්නට අපේ අපේම වූ ස්වාධීන මාර්ග හොයන්නේත්, ඒ නිසාම, තරඟයක් ඇතිකරගෙන රේස් දුවන්නට අප පෙළැඹෙන්නේත්, මේ නොදැක්ම නිසාමයැයි මට සිතෙයි.

යාන්තම් උදා ඉර මෝදු වී එද්දී, අවදිවූ පොඩි නංගී, මා වෙත එයි. එක්තරා අයුරකින්, අප දෙදෙනා තනිවී ඇතැයි හැඟුනත්, මගේ සිතට තනිකමක්වත් පාළුවක් වත් නොදැනෙයි. ඇයටත් එසේම යැයි මට ‍සිතේ.


Continue Reading...

Sunday, January 5, 2020

ජනවාරි පහ දෙදාස් විස්ස

අතේ මිටි කරන් ආ කිසි දෙයක් නැත
කෙතේ පීදෙනා ගොයමට හෙටක් නැත
නෙතේ උපදිනා කඳුලක හැඩක් නැත
හිතේ තරමටම ලොකුවුනු පතක් නැත
දියේ උපන් දිය නොරඳන නෙළුම් පත
ගියේ කොතැනකද නොදනිමි ලපැටි සිත
මියේ යලි යලිත් දළුලන සිතුම් කෙත
ලයේ හංගලා සුරකිමි මතක පොත
ඉරේ දැල්වෙනා ගින්දර ඉරු ගිනි සේමා
කැලේ ඇවිලෙනා ගින්දර ලැව් ගිනි සේමා
හදේ උපදිනා ගින්දර හද ගිනි සේමා
වෙස්සන්තරේ ගින්දර දරු දුක සේමා

ජනවාරි 5, 2020



Continue Reading...

Blogroll

About