Sunday, June 24, 2018

විශ්වය කාලය හා ඒකාත්මිකතාවය

අද වෙද්දී ප්‍රචලිත විද්‍යාත්මක මති මතාන්තර වලට අනුව, මුළු මහත් විශ්වයේ පැතිරී විසිරී දිදුලන නොදිදුලන පෙනෙන නොපෙනෙන සියල්ල ඇරඹුනේ සියල්ල කැටිකොට සම්පීඩනය කොට දරා සිටි ගැලපෙන වෙනත් වචනයක් නොමැති කමින්ම ඒකාත්මිකතාවක් යැයි මා සිතන, ඉංග්‍රිසියෙන් singularity යැයි ලියැවෙන යමක මහා පිපුරුමකිනි.

එසේ ඇරඹුණු විශ්වය, තවමත් තවදුරටත් ප්‍රසාරණය වෙමින් පවත්නා බවත්, ඒ ප්‍රසාරණ කාර්යාවලිය අතර තුරත්, බිලියන ගණන් තාරකා මියෙමින් උපදිමින් පවත්නා බවත් විද්‍යාඥයෝ උපකල්පනය කරති.

එහෙම බැළුවාම විශ්වය කියන්නේ, එක විදිහකින් නොනවතින ගිණිකෙලි සංදර්ශනයක් මෙන් යැයි මට සිතෙයි. එක් අහස් වෙඩිල්ලකින් විසිරෙන ගින්දර මල් පිපී නිවී යන්නාහාම තවත් අහස් වෙඩිල්ලක් අහසට නැග පුපුරා අලුත් මල් පුබුදුවයි. මේ ගිණි කෙළිය අවසන් වන්නේ, විශ්වයේ ප්‍රසාරණය අන්තයකට ගොස් නැවත සංකෝචනය වීමට පටන් ගැනීමෙනියි කියති. ඒ සංකෝචනය අවසානයේ නැවත මුළු මහත් විශ්වයම, කතාවට කියන්නා සේ අල්පෙනිති හිසක් තරමේ ඒකාත්මිකතාවයකට ගොනු වෙයි. ඒත් ආයෙත් නැවත පිපිරෙන්නටම විය යුතුමය. එනයින්, අර සැලියේ කකුළුවාත් අපත් පමණක් නොව මේ මහත් විශ්වයේ පැතිර ඇති සියළු ග්‍රහ තාරකාත්, දිය පැසෙන තුරු දිය කෙලින්නෝම වෙති.

මේ මොහොත අතිශයින් වැදගත් වන්නේ ඒ නිසාය. මන්දයත් මේ මොහොත ආපසු කවරාකාරයකින්වත් කොහේ කොතැනකදීවත් නැවත ප්‍රතිනිර්මාණය නොවන නිසාය. එසේ නිර්මාණය කරන්නට කවරෙකුට හෝ හැකිවන දවසක් පැමිණියද, ඒ මේ මොහොත නම් නොවන්නේමය.

එසේ ප්‍රතිනිර්මාණය කරනු තබා, සිතේ සිතුවිලිවත් නැවත එලෙසින්ම මවා ගත නොහැකි මොහොතවල් අටෝ රාසියකට අපි ජීවිතය යැයි කියමු. අර විශ්වය අැරඹුණාක් මෙන්ම අපේ ජීවිතවලටද ඇරඹුමක් තිබේ. විශ්වය මෙන්ම අපේ ජීවිතත්, හැදී වැඩී නොනවත්වා ප්‍රසාරණය වෙයි. ඒවායේත් අහස පුරා, නොනවැතීම, අහස් වෙඩි පුපුරා එළිය වෙයි.

පුංචි දරුවන්ට හැමදාම පුංචිවුන් වාගේම ඉන්නට පුළුවන් නම් යැයි අපට හිතුණු හිතෙන වාර ගණන නිමක් නැති මුත් උන් කවදාවත් එසේම සිටින්නේ නැත. එසේ සිටිනවා නම් මෙසේ මෙවැනි සටහන් ලියවෙන්නේත් නැත. සෑම මොහොතකම වටිනාකම රැඳී ඇත්තේ නොනැවතී වෙනස් වීම නම් වූ මේ පුංචි රහසේ ය.  මේ ගලායාම තුල වසරකට වරක් අපි අපේ සිත්වලට බලකර සංකෝචනය වී නැවතත් අපේ විශ්වයේ උපතට හැරී බලමු.

ඉතින් අද දවස, අද මේ මොහොතේ මගේ සිතේ මතුවන්නාක් මෙන්ම, එදා මෙදාතුර ඔබේ විශ්වයේ අහස පුරා පිපුණු දිලිසුණු සියලුම ආලෝක බිඳිති වල ආලෝකය විඳින්නටත්, ඒ සතුට මැද සැනසෙන්නටත් තරම් වාසනාවන්ත දවසක් වේවා.

අම්මා, සුබ උපන්දිනයක්.
Continue Reading...

Wednesday, June 13, 2018

පුංචි කාලේ මොරටු වැල්ලේ....



බැස යන්නට නොහැකිව තතනන
ඉර එළියෙන් රත් පෑ වූ හියුරන් විල අහල
පුංචි නගරයක සිට ලියමි.

හැත්තෑ ගණන් අග හරියේ, කොළඹ සරසවියේ නවකලාගාරයේ දී නැරඹූ බෙංගාලි චිත්‍රපටයක සිතුවම් මාලාවක් නොමැකෙන සේ මගේ සිතේ ඇඳී තිබේ. එය සත්‍යජිත් රායි ගේ යැයි මා අනුමාන කරන නමුදු, නමගම නම් මතකයට නොඑයි. සමහර විට මගේ මතකයේ ඇත්තේ, ඒ සිනමා සිත්තමේ එහෙන් මෙහෙන් අහුලා ගත් දසුන් කීපයක එකතුවක් වන්නටත් පුළුවන. එහෙත් එය එක කතා සිඟිත්තක් ලෙස සිතන්නට මම කැමැත්තෙමි.

ඔන්චිල්ලාවක් පදින  ප්‍රේමණීය වූ තරුණියක් අසල බිම වැතිර කවියක් ලියන තරුණයෙකි. ඒ ලියැවෙන කාව්‍ය ඛණ්ඩත් සිතුවමක් සේ තිරය මත දිග හැරෙයි...

"සියල්ල ඉදිරියටම ගලා යයි
 දිය ඇලි ද ගංගා ද
ඍතු ද අහසේ පක්ෂීන් ද කාලය ද
 මේ සියල්ල ඉදිරියටම ගලා යනවා මිස
කිසි ලෙසකින් ආපසු ගලන්නේ නැත...
ආපසු හැරී යා හැකි
එකම දේ නම්
අපේ සිත්ම, සිතුවිලිම පමණකි..."

අද ආපහු හැරුණු මගේ මතකය, මොරටුවේ සීනායි නම් මැදුරක මිදුලේ විදුලි බුබුලින් එළිය වූ දිය පොකුණක පාවෙන හුලං පිරවූ ඉටිරෙදි හංස රූප රැසක් අසල නැවතී තිබේ. අපේ බාප්පා, අපේ තාත්තාගේ වැඩිමල් මල්ලීගේ මනමාලිය ගේ ගෙදර වූ ඒ නිවසට එදා අප ගියේ ඒ ජෝඩුවගේ අවසර ගැනිල්ලටය යනු මගේ මතකයයි. කුඩාම කුඩා කාලයේ මගේ මතක අතර අවුරුදු තුන හතරේ මේ මතකය අදටත් වර්ණවත්ව මගේ සිතේ දකින්නට මට පුළුවන. ඒ මගුල් ගෙදර මල් කුමාරයින් වූයේ අපේ අයියාත් මමත්ය. අපි දෙන්නා රතු බෝ ටයි බැඳ කොළඹ ඩොනල්ඩ්ස් ඡායාරූපාගාරයේ, මගුල් පින්තූර ගන්නට පොරොත්තු වෙනවාත්, ඒක මහා දිග දවසක් වූ බවත් මට තවම මතකය.

අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ, මමත් මනමාලයකු වී, තාත්තෙකුත් වූවාට පස්සේත් බාප්පලා ගේ ගෙදර දී ඒ මගුල්  ගෙදර සේයාපටය, වීඩියෝවකට හරවා, බාප්පාත් මමත් බාප්පාගේ මනාලිය වූ කැමිල් ඇන්ටීත් බලනවාත්, එදා මං ගැන කිය කියා ඈ සිනාසෙනවාත් අද මම නැවත නැවතත් දකිමි.

ඈට කාගේත් සිත් සතුටින් පුරවන සිනාවක් තිබුණි. සීයලාගේ ගෙදර නත්තලට, පල්ලියේ මංගල්ලයට එකතු වී පවුලේ හැමෝම සාමිචි කතා කියන අස්සේ අපේ තාත්තාගේ "පුඩිං කද්දී උඩිං කාපල්ලා" වැනි විකාර විහිළු වලට ඉස්සෙල්ලාම හිනැහෙන්නේත්, ඒ හිනා කතාව නැවත නැවතත් කියා හිනැහෙන්නේත් ඇයය.

ඇගේ හිනා කතා ගොන්නේ, මනමාලි බලන්නට මනමාලයාගේ කට්ටිය ආ වෙලේ කෙල්ලන් රොත්තක්ම හිටි ඒ ගෙදර දොර රෙදි අස්සෙන් එබී බලා, ජැන්ඩි කාරයෙක් වූ අපේ තාත්තා මනමාලයාය කියා රැවටුනු කතාවකුත් තිබුණි. අපේ ගෙදර කොල්ලන්ම දෙන්නෙක් වූ නමුත්, බාප්පලාගේ ගෙදරට ඉස්සෙල්ලාම ආවේ කෙල්ලන්ම දෙන්නෙකි. ඒ ගෙදර ලොකු කෙල්ල වූ ජුඩිත් නංගී ලැබුණු දවස්වල බබා බලන්නට ඉස්පිරිතාලයට ගිය මම, බබාට දෙන්නට ඒ කාලේ කවුරුත් දන්නා, ඇඟිල්ලක් කටේ ගසාගත් අඟල් හත අටක් දිග පුංචි ප්ලාස්ටික් බෝනික්කු රැගෙන ගිය කතාවත් අපි එකතු වූ වෙලාවට ඇන්ටී කියන තවත් කතාවක් වී තිබුණි.

ඇගේ දෙවෙනි දූ පුංචි අතදරුවා කාලයේ, සැත්කමකට කොළඹ ගෙනයන දවසේ, බාප්පාත් ඇන්ටීත් පුංචි බබාත් අපේ ගෙදරට ඇවිත් ගිය දවසත් මට මතකය. එදා ඇත්තටම හෝ බොරුවට ලෙඩවී පාසල් නොගිය මා, පුංචි බබා අතේ තබාගෙන සිටි ඇගේ පුටුව පාමුල බිම වාඩිවී ලොකු අයගේ කතා බහ අසා ඉන්නවාත් මට මතකය.

පුංචි බඳුන්, පුරවන්නට, මහා විශාල දේවල් අවශ්‍යය නැත. මේ පුංචි මතකවල දැවටුණු ආදරය, සතුට, සැනසීම එදා පිරුණු මගේ පුංචි හිත අදටත් ඒ හැම දෙයින්ම පිරී ඉතිරී තිබේයැයි මම හඟිමි.

ඉතින් මා මේ පුංචි සටහන ලියන මොහොතේ,  ගෙදරක සාලයක ඈ වැතිර ඉන්නවාත්, ඇගේ දූ පුතුන් ඈ වටා ඉන්නවාත් ඇති. ලඟට ගොස් දෝත සිඹ සමුදෙන්නට නොහැකි තරම් දුරක සිට මේ මතක ඇවිස්සීම එක් අතකින්  ශෝකී තනිකමක් දැන වූවත්, ඇගේ සිනහවත්, ඈ බෙදූ සතුටත් ඒ වසා ඇතිරෙයි.

අක්කලා නංගිලා අයියලා ඇන්ටිලා ආදී වශයෙන් ඇගේ නෑදෑ පිරිසෙන් බාප්පලාගේ ගෙදර පිරෙන උපන්දින, මංගල, මංගල්ල, නත්තල් ආදී මොන සතුටු දවසක් වුනත් සංගීතයෙන් සතුටින් පිරී තිබේ. ඒ මොන දවසේ වුනත් නොවරදවා ගැයෙන ගීත කීපයක් තිබේ.... 'පුංචි කාලේ මුහුදු වැල්ලේ වැලි සෙල්ලම් බත් උයලා...' ඉන් එකකි. ඒක කියවෙන්නේ නම්, මුහුදු වැල්ලේ මොරටු වැල්ලේ වෙලාය. සුනිලාත්, අවස්ථාවට උචිත නම් එදා දවසට වඩාත් ගැලපෙන නමකට හුවමාරු වෙයි.

ඉතින් කැමිල් ඇන්ටී, අවුරුදු දෙක තුනකට පෙර දවසක හමුවී සමුගත් දවසේ මෙන්ම නැවත වරක් ආදරෙයි කියනවා මිස, ඔබට සමු දෙන්නට මට වෙනත් වචනයක් සොයාගන්නට නොහැකිය.



Continue Reading...

Thursday, June 7, 2018

හරි වැඩේ ස්වර්ණා

හරි වැඩේ ස්වර්ණා
වෙස් මූණ චූට්ටක් ඉරිලා
මේ සතියෙ ආවාම
හදා ගන්න ඕනා

අල්මාරි තට්ටුවේ
ඇති පරණ අච්චුව
හීනියට ඉරලා
⁣සුදු සව් කඩදාසි
පොඟවලා තියන්න

පරණ මැලියම්ම තිබුණා
නෑ ලොකුම සිදුරක් නෙවෙයි
කම්මුලක් තෙමිලා
පුංචි සිදුරක් හැදිලා

මෙහෙ තවම වැස්සනෙ
කුඩේ අමතක වුනා
මාලිනී ඇරලුවා
නෑ ගෙදරටම නෙවෙයි
බස් එකට විතරයි

ඒ කුඩේ හරි පොඩියි
ගෙදර ආවාම දැක්කේ
කම්මුලක් පෙඟිලා
පොඩි හිලක් හැදිලා

මෙහේ ගාණක් නෑ
කවුරුවත් ඇහුවොතින්
විහිළුවක් කරනවා
ඒත් අර මගුල් ගෙදරට යන්න
හදන්නම වෙනවා

බෝතලේ බලන්න
පාට චුට්ටකුත් ගාමු
හරියටම නොගැලපුනොත්
පුංචි ඉන්නෙක් අඳිමු.


Continue Reading...

Blogroll

About